ႀကံဳရဆံုရ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး အႀကိဳကာလ အပိုင္း - ၇
ကိုေမာ္ ၾကာသပေတးေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ 08 ရက္ 2009
စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္မွ မိမိသည္ သာစည္ၿမိဳ႕ရွိ ဒကာတဦးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရၿပီး ေျမလတ္ေဒသတြင္း ဆက္သြယ္ေရးကိစၥမ်ား လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ေစရန္ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္း ခဲ့ၾကသည္။ လတ္တေလာ အေျခအေနသည္ မိမိတုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ကာလ အလြန္နည္း ေနၿပီျဖစ္သလို လံုၿခံဳေရးအရ အထူးဂ႐ုစိုက္ရမည့္ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔အတူ ခရီးစဥ္သည္ ဝါတြင္းကာလ ျဖစ္ေန၍ ခရီးသြားခြင့္ အကန္႔အသတ္ရွိသျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကားႏွင့္ ရထားေပၚတြင္သာ ကုန္ဆံုးေစၿပီး ေဒသတခြင္ စံုလင္ေအာင္ လွည့္လည္ရေတာ့သည္။
ထိုစဥ္ အေျခအေနအရ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ဘက္သို႔ကူးရန္ လတ္တေလာ အေရးႀကံဳလာ၍ ျမင္းၿခံသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရ၏။ ျမင္းၿခံတြင္လည္း မိမိ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ကိစၥတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေတြ႔ဆံုစရာရွိသည့္ ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္ လူပုဂၢဳိလ္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားစီစဥ္ခဲ့ၿပီးမွ စက္တင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕သို႔ျပန္ခဲ့ရသည္။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႔စည္းၿပီးေၾကာင္းႏွင့္ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို ဂဃနဏ သိရေတာ့၏။ ထိုအဖြဲ႔အစည္းကို ဦးဂမၻီရတို႔ ဦးေဆာင္ကာ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိရ၍ ေသခ်ာေအာင္ ဆက္သြယ္စံုစမ္းရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသည္ စာသင္သား သံဃာေတာ္မ်ား အမ်ားအျပား သီတင္းသံုးေနထိုင္ရာ ေဒသျဖစ္ၿပီး မိမိတို႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားရာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား သီတင္းသံုးရာ စာသင္တိုက္တခ်ဳိ႕လည္း ရွိထားခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ လံုၿခံဳေရး အေျခအေနအရ ဝင္ေရာက္ေတြ႔ဆံုႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့သည့္အျပင္ မိမိ၏ အေျခအေနပင္ မဟန္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။
ထိုစဥ္က ခရီးသြားခြင့္အရလည္း ဝါတြင္းကာလျဖစ္၍ ၇ ရက္သာ ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ က်န္ရွိသည့္ ကိစၥရပ္တခ်ဳိ႕ကို မိတ္ေဆြတဦးထံ လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ လဲႊေျပာင္းေပးခဲ့ၿပီး၊ မိမိ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ကို အဆံုးသတ္ကာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ မိုင္ ၂၀ ေက်ာ္ကြာေဝးသည့္ စေလၿမိဳ႕သို႔ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ စေလႏွင့္ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သြားရာ လမ္းမႀကီးကို ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ မိုလာလမ္းခြဲအေရာက္ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္သို႔ ထြက္မည့္ကားကို လမ္းျဖတ္ေစာင့္ကာ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ဆင္းခဲ့ေလေတာ့သည္။
စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ မိမိသည္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ေရာက္ရွိၿပီးေနာက္ ဦးဂမၻီရႏွင့္အဆက္အသြယ္ရရန္ အားထုတ္ရျပန္သည္။ ဦးဂမၻီရသည္ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစု အဖြဲ႔ႀကီး ဖြဲ႔ၿပီးသည္ျဖစ္၍ လံုၿခံဳေရးအရ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ထားခဲ့သည္။
ထိုေန႔တြင္ လူတဦးထံမွ ဦးဂမၻီရတို႔ အေျခအေနတခ်ဳိ႕ကို ၾကားသိခဲ့ရၿပီး မိမိႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ျပန္ရခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိမိ၏ ခရီးစဥ္ အေျခအေနမ်ား၊ ၿခံဳငံုသံုးသပ္ခ်က္မ်ားကို အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၿပီး သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုႀကီးမွ ေၾကညာထားသည့္ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔ကို စစ္အာဏာပိုင္မ်ားမွ အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့ပါက သံဃာထု အင္တိုက္အားတိုက္ ထြက္ေပၚလာႏိုင္ေရးအတြက္ သံဃာတပါးႏွင့္အတူ လူငယ္တခ်ဳိ႕၏ ပံ့ပိုးမႈျဖင့္ အားထုတ္ ရေတာ့သည္။
အကယ္၍ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေနာက္ဆံုးထား ေတာင္းဆိုမႈအား စစ္အာဏာပိုင္မ်ားမွ ဥေပကၡာျပဳ၊ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ပါက မိမိတို႔သံဃာထုအတြင္း စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္ထားမႈကို အဆင္သင့္ ျဖစ္ေစရန္ အမာခံ သံဃာေတာ္မ်ားကို အဓိက စုေဆာင္း ခဲ့သည္။
ထိုစဥ္ မိမိတို႔အဖြဲ႔တြင္း အျငင္းအခုံ ေဆြးေႏြးရသည္မွာ အကယ္၍ နအဖ မွ မိမိတို႔ ေတာင္းဆိုသည့္အတုိင္း လိုက္ေလ်ာမႈ မရွိပါက ေမတၱာပို႔၊ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ၾကမည္ဆိုေသာ္ ဦးေဆာင္ခ်ီတက္မႈ အခန္းက႑ကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု ဖန္တီးၾကမည္ ဆိုသည့္ကိစၥအား အဓိကထား ေဆြးေႏြး ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ တူညီသည့္ အေျဖတခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရရွိဘဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
တခ်ဳိ႕သံဃာမ်ားကလည္း ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ရာတြင္ အေတြ႔အႀကံဳအရ အစဥ္အလာ ရွိၾကသူမ်ားကို အစီစဥ္တက် ဦးေဆာင္ေစခ်င္ ၾကသည္။ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေပၚလာေတာ့မွ မည္သူ႔ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို မည္သို႔ လိုက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနရင္လည္း ထိုကိစၥသည္ ကစဥ့္ကလ်ားႏွင့္ အခ်ည္းအႏွီးသာ ျဖစ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ၾက၏။
မိမိတုိ႔ကလည္း ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ၿပီး ဒီသံဃာထုအတြင္း၊ လူထုတြင္း ဆက္စပ္မႈ အေနအထားမ်ားကိုအခက္အခဲၾကားက ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ ထားရသည္ျဖစ္၍ ဒီပြဲတခုတည္းျဖင့္ မိမိတို႔ အင္အားစုမ်ားကို အင္တိုက္အားတိုက္ ထုတ္ေဖာ္လိုျခင္း မရွိေသးေပ။ အကယ္၍ ေနာက္ဆံုး တိုက္ပြဲ အဆင့္ဟု ဆိုႏိုင္မည္ ရွိေသာ္ေတာင္မွ စဥ္းစားရဦးမည္ဟု မွန္းထား၏။
ထို႔ျပင္ မိမိတို႔အေနႏွင့္ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုက ေၾကညာလႈံ႔ေဆာ္ထားသည့္ ကိစၥကို အားစမ္းပြဲတခုအျဖစ္သာ ရႈျမင္ထားၿပီးလည္း ျဖစ္သည္။ အလံုးစံုေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ေရရာေသခ်ာျခင္း မရွိေသးသည့္ အားစမ္းပြဲတခုကို အမာခံအင္အားမ်ား ျဖဳန္းတီးလိုက္သည့္ ပြဲတခုအျဖစ္ အေကာင္အထည္ ေပၚမသြားဖို႔ အဓိက ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ရသည္။
ထိုသို႔ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားကို ဦးဂမၻီရႏွင့္လည္း ထပ္မံေဆြးေႏြးရာ ဦးဂမၻီရက “အရွင္ဘုရားတို႔အေနနဲ႔ အဓိက လုပ္ေစခ်င္တာက သံဃာထုတြင္း စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္မႈကိုပဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္က်စ္လစ္စြာလုပ္ဖို႔ ေခါင္းထဲ အဓိက ထည့္ထားပါ ဘုရား။ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကေတာ့ လႈပ္ရွားမႈႀကီးအတြင္း ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီအတြက္ကပူစရာ မလိုပါဘူး။ အစဥ္အဆက္က တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတို႔ေတြ အလိုလို ေရွ႕တန္းကို ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ အရွင္ဘုရားတို႔က လုပ္ေနၾက ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း ေရရွည္ျမႇဳပ္ႏွံႏိုင္ဖို႔သာ စိတ္ေစာထားၾကပါ''
''တပည့္ေတာ္တို႔ လုပ္တယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္တမ္းေတာ့ အဖိႏွိပ္ခံ လူထုေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ ထြက္ရပ္တယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပခ်င္တာ ပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ သာေစ၊ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ နာေစဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိး တပည့္ေတာ္တို႔မွာ မရွိသလို၊ မထားၾကဖို႔လည္း အထူးလိုအပ္တယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ သံဃာေတြ ေမတၱာပို႔မယ္ ဆိုတာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ အားလံုးကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေစခ်င္တာ တကယ့္စိတ္ထားပါ''
''အရွိအတိုင္းေျပာရရင္ တပည့္ေတာ္တို႔က ကိုယ္နဲ႔အနီးကပ္ဆံုး ဆက္ဆံေနရတဲ့ ဆြမ္းဒကာ၊ ဒါယိကာမေတြကအစ က်ပ္တည္း ဆင္းရဲေနၾက တာမလို႔၊ မေနသာလို႔ ထလုပ္ေနၾကရတာ။ ဆူပူခ်င္လို႔၊ အာဏာလိုခ်င္လို႔၊ ေနရာလိုခ်င္လို႔ လုပ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။
ဒီမိုကေရစီရလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးဆိုတာက ေနရာရဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိ၊ အာဏာရဖုိ႔ဆိုတာလည္း စိတ္ထဲေတာင္ ထည့္မထား ပါဘူး။ အားလံုး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အဆင္ေျပၾကတယ္ဆိုရင္ပဲ တပည့္ေတာ္တို႔ ေပးဆပ္ရတာ တကယ္ တန္ဖိုးရွိလွၿပီလို႔ ဆိုရမယ္။
ဒီလို ေအးခ်မ္းမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို အေျခခံၿပီး ေမတၱာနဲ႔ခ်ဥ္းကပ္မွလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းက သံဃာပီသမယ္။ ဒါကို ဘာသာေရး ရႈေထာင့္အရ ခ်ဥ္းကပ္နည္းလို႔လည္း ဆိုလို႔ရႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ဘုရား။ တပည္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းခံယူတယ္” ဟု ဆိုခဲ့၏။
ထိုသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ အဓိက လုပ္ငန္းစဥ္ကို ဦးဂမၻီရ အႀကံဳျပဳသည့္အတိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရ ပါေတာ့သည္။
ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈလုပ္ငန္းစဥ္ တခ်ဳိ႕မွာ သံဃာေတာ္မ်ားအေနႏွင့္ ပူးေပါင္းပါဝင္မႈ ရွိေနသည္ ဆိုသည္မွာ အမွန္တကယ္တြင္ ဘာသာေရးအား ႏိုင္ငံေရး၊ ေလာကီေရးရာမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးသြားေစရန္၊ ဘာသာတရားကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ဝင္ဆံ့ ေစရန္၊ ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာအရွိန္အဝါ ႀကီးမားရန္ အားထုတ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။
အေျခအေနအရ နီးစပ္ရာ၊ စိတ္တူကိုယ္တူျဖစ္ရာ ရဟန္းခ်င္း စုစည္းမႈမ်ားမွေန၍ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တိုင္းျပည္၏ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို စကားစပ္မိၾကရင္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္မႈမ်ားမွ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ဖိႏွိပ္အုပ္စိုးသူ စစ္အာဏာပိုင္ၾကား ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေစေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားကို ရွာေဖြမိခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ေသာ စိတ္ေစတနာေကာင္းမ်ားကို အေျခခံကာ သံဃာထုတရပ္လံုး လမ္းမေပၚထြက္ ေမတၱာပို႔ၾကြခ်ီႏိုင္ရန္အထိ အားထုတ္ခဲ့ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
စိတ္အရင္းခံ အရဆိုရလွ်င္ မိမိတို႔၏ ျပည္သူမ်ား ဆင္းရဲေနၿပီ၊ တိုင္းျပည္ႀကီးတြင္ ဘာသာတရားကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ျပည္သူကို လိမ္ညာ လွည့္ျဖားေနသည့္ အုပ္စိုးသူမ်ား တေန႔ထက္တေန႔ ဆိုးရြားလာေနၿပီ၊ လူတဦးခ်င္းစီ၏ကိုယ္က်င့္သီလေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးစနစ္ တည္ၿငိမ္ေကာင္းမြန္မႈ မရွိသည့္အေပၚ အေျခခံၿပီး တစထက္တစ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းေနၿပီ၊ ဤသည္မ်ားမွာ မိမိတို႔ ဘာသာ၊ မိမိတို႔ သာသနာ၏ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း လမ္းစမ်ားပင္။ ဤစနစ္ဆိုးႀကီးမ်ား၊ လက္နက္အားကိုး ဖိႏွိပ္မႈမ်ားသည္ လူသားအားလံုးအတြက္ သမိုင္းအစဥ္အဆက္ ေကာင္းခဲ့သည္မဟုတ္။ အားလံုးမွာ စနစ္တခုေပၚမွာပဲ မူတည္သည္။
ဤစနစ္ဆိုးႀကီးမ်ားကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ မေကာင္းမႈ၊ အကုသိုလ္အလုပ္မ်ားကို တားျမစ္ႏိုင္ေရး တာဝန္သည္လည္း ယခုလုိ သာသနာ့ ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းမ်ား အေပၚတြင္ အျပည့္အဝ တာဝန္ရွိလာၿပီဟု ေန႔စဥ္ အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ရႈျမင္မိ ၾကျခင္းသည္ လက္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္မ်ား ျဖစ္သည္။
ယခုလုိ ရႈျမင္သံုးသပ္မႈမ်ားမွေနၿပီး မွားယြင္းေနမႈမ်ားကို အမွန္ျပင္ရန္ တြန္းပို႔ိႏိုင္ေရးသည္ နီးစပ္ရာ၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးရာ သံဃာအခ်င္းခ်င္း စုေပါင္း လမ္းစရွာရင္း၊ ေလ့လာစူးစမ္းရင္းက ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢလို၊သံဃာ့သာမဂီၢလို၊ ေသာတုဇနဘိကၡဴလို၊ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုလို အဖြဲ႔ၾကီးမ်ား၊ အသင္းအပင္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ညီညြတ္စြာ ပူးေပါင္း ပါဝင္ၾကသျဖင့္ ၂၀၀၇ သံဃာေတာ္မ်ား ေမတၱာပို႔လမ္းေလွ်ာက္ၾကြခ်ီမႈႀကီး ေအာင္ျမင္စြာ ေပၚေပါက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤသည္ကို ၾကိဳးစားေဖာ္ထုတ္ၾကတာကလည္း ျပည္တြင္းက အဖိႏွိပ္ခံလူထုႏွင့္ တသားတည္းရွိေနသည့္ စာခ်၊ စာသင္ အလုပ္ခြင္က ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ဒီကေန႔ ေၾကညာခ်က္ထုတ္၊ ေနာက္တေန႔ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ဆိုတာမ်ဳိး၊ ဒီလ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ ေနာက္လ ပတၱနိကၠဴဇၨန ကံေဆာင္ပြဲ ျဖစ္ရမည္ ဆိုသည့္ စိတ္ကူးမ်ိဳးႏွင့္ လုပ္ခဲ့ၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ အႏွိပ္ကြပ္ခံ သံဃာထုတြင္း၊ လူထုတြင္းကို လက္ေတြ႔က်က် အခ်ိန္ယူစည္း႐ံုးၿပီး မိမိတို႔ ကြ်မ္းက်င္ရာ ကာလေဒသအလိုက္ ဆက္စပ္လႈပ္ရွားမႈ အေနအထား မ်ားကို အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ၾကၿပီးမွ လႈပ္ရွားမႈၾကီး စနစ္တက် ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ အားထုတ္ခဲ့ၾကတာပါ။
ဤေနရာမွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ ဆီေစ်းႏႈန္း အဆမတန္ျမင့္တက္လာသျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈႀကီး အေကာင္အထည္ ေပၚရန္အတြက္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ျဖစ္ေစသည္ဆိုသည္က အမွန္ေတာ့ လတ္တေလာ အေၾကာင္းအရင္းပါ။
ထိုအခ်က္အလက္မ်ား ျပည့္စံုမႈေၾကာင့္လည္း ၈၈၈၈ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အႀကီးမားဆံုးႏွင့္ အက်ယ္ျပန္႔ဆံုး၊ သမိုင္းမွာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈ အရွိဆံုး လူထုလူတန္းစား၊ အလြာအသီးသီး ပါဝင္ေသာ လႈပ္ရွားမႈႀကီးျဖစ္ခဲ့သလို ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ့ သမိုင္းမွာလည္း အခမ္းနားအဆံုးႏွင့္ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကြခ်ီမႈႀကီး တနည္းအားျဖင့္ အဖိႏွိပ္ခံ လူထုေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္မႈႀကီးပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဟာ ေလာကီသား ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၏ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း၊ သံုးႏႈန္းေခၚဆိုၾကပံုအတိုင္း ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္သြားတာမ်ား၊ ရဟန္းေတာ္တပါးအေနႏွင့္ ဝိနည္းေတာ္အရ မသင့္ေတာ္စရာကိစၥေလးမ်ား ျဖစ္ခဲ့တာလည္း ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါသည္။ ဤသည္က အမွန္ကမူ စစ္အုပ္စု၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားေၾကာင့္ အေျခအေနအရ မသင့္ေတာ္သည့္ ဘက္သို႔ ယိမ္းယိုင္သြားခဲ့ရျခင္းပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ ဘာသာေရး ရႈေထာင့္မွေန၍ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
(ၿပီးပါၿပီ)
(ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမတိုင္မီ အနီးဝန္းက်င္မွ မိမိ ေတြ႔ႀကံဳျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္မ်ားကို တစိတ္တေဒသအားျဖင့္ ျပန္လည္ေရးသားတင္ျပသည့္ ႀကံဳရဆံုရ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး အႀကိဳကာလ ဤတြင္ ၿပီးပါၿပီ။)
(ထိုကာလမ်ားတြင္ မိမိသည္ စာသင္သား သံဃာတပါးအေနျဖင့္ သာသနာ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ကား လူဝတ္ျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသတေနရာ၌ ရပ္တည္ေနရၿပီျဖစ္သည္။)
No comments:
Post a Comment